Edinburgh 2019

Verslag Edinburgh 13-18 mei 2019

D10

Aangekomen op Schiphol en na al langs de douane geweest te zijn, loop ik naar gate D10 waar mijn vlucht naar Edinburgh zal vertrekken. Natuurlijk ben ik ruim op tijd en ik zie de vlucht naar Warschau nog op het bord staan alsmede de passagiers voor die vlucht. Er is echter geen mogelijkheid om in de wachtruimte te komen. Er wordt gebouwd aan weerszijde van gate D10, dus spreek ik een bouwvakker aan en leg hem mijn constatering voor. Hij is heel vriendelijk, maar ziet ook geen oplossing en verwijst me door naar een eveneens hulpvaardige medewerker van Schiphol. Helaas is de laatste moeilijk te verstaan, omdat het Nederlands niet zijn moedertaal is. Hij spreekt een andere passagier aan die ook staat te wachten. Het blijkt een Schot die vermoedt dat de Gate-ruimte vanzelf wel zal openen als de tijd daar is. Het is per slot pas half 11 en de vlucht naar Edinburgh vertrekt pas om kwart over twaalf. Ik dank hem hartelijk voor zijn hoopvolle woorden en wacht gelaten af.
Een half uur later, de wachtruimte is helemaal leeg, komt er vanachter de ruit van de ruimte een medewerker aanlopen die een glazen deur opent. We kunnen naar binnen!

Schotse Ponden

Uiteindelijk heeft vlucht KL1281 van kwart over twaalf een vertraging van een uur. Als ik naar de tram loop, blijkt er buiten een apparaat te staan waarmee je een biljet van 10, 20 of 50 pond kunt wisselen voor munten. Erg handig, want in de 15 jaar dat ik niet meer in het verenigd koninkrijk ben geweest zijn alle pond-stukken die ik had uit de roulatie gehaald en vervangen door nieuwe, op de euro doen gelijken, pond-munten. Die op hun beurt onontbeerlijk zijn als je in de bus wilt betalen. Lothian buses accepteert namelijk alleen gepaste betaling in munten. Ik laat me dinsdag informeren of er nog andere mogelijkheden zijn.

Eenmaal in Hillstreet, waar mijn appartement ligt, leg ik verbinding met het kantoor van de Royal Princes Suites via een belknop bij de deur. De juffrouw die reageert geeft mij een 4-cijferige toegangscode waarmee waarmee ik deze week zowel door de voordeur, als in mijn appartement op de 3e verdieping komen kan. Er is geen lift.

De zon komt, om deze tijd, al om 5 uur boven de horizon en vanaf half 5 is het dus al licht buiten. Ik heb spijt dat ik geen laken meegenomen heb. Op het bed ligt een tweepersoons dekbed en waarschijnlijk synthetisch. Erg warm dus. En dat met een kamertemperatuur die overdag de 25 graden bereikt. Uiteindelijk ben ik voor zessen opgestaan.

 

Vroeg op

Om zeven uur in de ochtend maak ik mijn eerste foto’s van een zonnig Edinburgh. Ik verken het gebied rond het Waverley station, het centrale station van Edinburgh. Er zijn bijna geen plekken waar ik nog op het spoor kan kijken. De voetgangersbrug in het princes-park is afgesloten tot nader order en de verkeersbruggen over het spoor hebben zo’n hoge dichte reling dat je er niet overheen kan kijken. Foto’s van rijdende treinen heb ik dus niet kunnen maken tot nog toe.

In de middag neem ik de tijd om het oude stadsgedeelte (old town) te bekijken. Erg oude stukken, maar vol met verkeer. Niet mooi voor een foto, vind ik. Helaas brand de zon erg fel en zijn de foto’s van Holyrood Palace niet gemaakt. Ook de imposante heuvels in dit gedeelte neem ik niet omdat de zon recht in mijn lens schijnt. Als de temperatuur buiten naar de 21 graden in de schaduw oploopt keer ik terug naar Hillstreet.
Voor het eerst sinds mijn stedenreizen heb in mijn appartement de beschikking over een tv met storingsvrij beeld en is de televisie interactief, wat wil zeggen dat ik programma’s die al zijn begonnen of zijn geweest kan herstarten. Hier heet dat bij de BBC, iPlayer. Heerlijk als je moe thuiskomt en net je favoriete programma hebt gemist.

Rust

Vandaag merk ik aan mijn voeten dat ze niet meer willen. Ik besluit een dagje rust te houden, doe de nodige boodschappen en vermaak me in het appartement met mijn puzzelboekje en iPad. Ik bestel een boekje bij de firma Waterstones dat hier 10 minuten vandaan zit en dat ik morgen kan ophalen. Waterstones heeft ook een vestiging in Amsterdam. Maar dit boekje zullen ze daar waarschijnlijk niet hebben: een cursus Scottish Gaelic. Een lokale taal, verwant aan het Keltisch, die ik nog niet gehoord heb hier in Edinburgh. Maar ik heb het altijd al een fascinerende taal gevonden. In de avond komen er meer gasten aan. De ruimte boven en naast mij worden ingenomen. Helaas snapt niet iedereen dat de wanden erg dun zijn. Als ik rond half 11 naar bed ga is het nog niet stil.
Daarentegen is het in de ochtend heel rustig tot een uur of 8.

Water of Leith

7 uur is hondenuitlaattijd. Vanmorgen volg ik een klein deel van het pad langs het Water of Leith, een riviertje dat dwars door Edinburgh loopt. Ik volg het stuk tussen Stockmarket en the Village of Dean. Hier en daar loopt het pad dicht langs het stromende water. En regelmatig komen mij mensen tegemoet met honden. Goed opgevoede honden. Geen opspringers en andere narigheid.
Het hele pad is omgeven met een dichte bomenrij waarachter af en toe huizen schuil gaan. Je zou niet denken dat je hier in ‘Auld Reekie’(ouwe stinkerd) zit. De bijnaam van vroeger. Edinburgh was een stinkende industriestad. Nu stinkt alleen het vele verkeer, dat bijna overal mag komen. Voor mij loopt een klein wit hondje van het type Engelse Bulldog, met een enorme tak in zijn bek. De tak is even breed als het pad en als het hondje precies in het midden loopt kan hij er net door. Het is aandoenlijk om te zien.
Eenmaal in the Village of Dean, loop ik via een drukke verkeersweg terug naar Hillstreet. Wat mij opvalt is dat de verkeerslichten voor voetgangers bijzonder lang op rood staan. Vaak steken mensen over op eigen risico. Maar met het verkeer dat hier links rijdt en de voor mij onbekende kruisingen waag ik me daar niet aan.

Schots weer

De volgende ochtend word ik wakker in een nat en koud Edinburgh. De temperatuur scheelt een graad of 6 met gisteren en het regent licht. Tijd om te vertrekken. De dichtstbijzijnde tramhalte is op 10 minuten lopen vanaf Hillstreet. Omdat ik geen printer bij de hand heb, kan ik niet inchecken via het internet, dat moet op het vliegveld. Op Schiphol zijn hiervoor automaten. Als ik met de tram aankom op het vliegveld van Edinburgh, blijkt dat als je een paspoort hebt, je gebruik kunt maken van de automaat. Dat gaat voor mij niet op. Ik reis op een Europese id-kaart. Ik laat me voorlichten en hoor dat het inchecken pas van start gaat 2 uur voor vertrek. Daar sta je dan (letterlijk) om half 9. En er is maar één bankje om op te zitten. Na wat heen en weer gedrenteld te hebben komt het bankje vrij. Evengoed nog een lange zit tot 11 uur.

De terugreis

Eenmaal door de douanecheck zijn er zitplaatsen te over. De KLM-cityhopper, zoals dit relatief kleine vliegtuig heet is wederom vertraagd. We vertrekken van Gate 11 alwaar ik een goed zicht heb op de voorbereiding als een toestel aankomt: bagage eruit, brandstof erin en de bagage voor de nieuwe overtocht er weer in. Een nieuwe stewardess wordt ingewerkt. Een collega laat haar het vliegtuig zien van buiten. Ik kom naast een dame te zitten die een Brabantse blijkt. Ze heeft een cursus Engels in Edinburgh gevolgd, nu ze daar wel de tijd en kansen voor heeft en we hebben een leuk gesprek gedurende de vlucht.
Met ongeveer een half uur vertraging keer ik terug in een zonnig Nederland.

Op Schiphol is het druk. De douanecheck duurt een kleine 10 minuten en het wachten op mijn bagage ook nog eens een kwartier. Ik pak om 5 uur een sprinter naar Leiden. De dag is compleet wanneer de sprinter op station Hoofddorp abrupt stopt en de deuren niet ontgrendeld worden. Er klinkt een stem door de speakers met de melding dat er een technisch probleem is. Vijf minuten later rijden we een klein stukje verder en worden de deuren zowaar geopend. Er doen zich geen verdere problemen meer voor, maar we zijn 10 minuten later in Leiden dan gepland. Dat heeft gevolgen voor mijn aansluiting op de stadsbus. Deze rijdt voor mijn neus het busstation uit. Om 6 uur ben ik thuis. Het was een lange dag.

Meer foto’s? Klik dan hier.