Basel 2009

Dag 1 (vrijdag) Tussenstop Utrecht

De reis begint al met een vertraging, de stadsbus is ruim 10 minuten later dan gepland. Als ik mij in de stoptrein naar Schiphol nestel, duurt het daarentegen niet lang of de trein zet zich in beweging. De machinist had zeker gezien dat mijn bus laat was, want hij maakt een behoorlijke spurt richting Nieuw Vennep. De verloren tijd wordt ruimschoots goed gemaakt. Alsof zijn leven er vanaf hangt brengt de meester mij naar Schiphol, alwaar ik de intercity richting Utrecht neem. De oplettende treinreiziger krabt zich nu achter het oor: Leiden – Utrecht via Schiphol? Er is ook een rechtstreekse trein van Leiden naar Utrecht. Die had ik echter net gemist en dan is de route via Schiphol de snelste. Utrecht is mijn tussenstop

In Utrecht heb ik een goedkoop hotelletje uitgezocht voor één nachtje. Dus ik neem de sneltram naar het 24 oktoberplein om vervolgens tot de ontdekking te komen dat de voetgangerslichten bij de Beneluxlaan bijzonder langzaam zijn, zodat ik na ruim vijf minuten wachten de gok maar neem om onder het voorbijrazend verkeer te worden geplet. Ik bereik het hotel zonder kleerscheuren en moet bij een allervriendelijkste receptioniste meteen betalen voor de kamer. Iets wat mij vreemd in de oren klinkt, maar voor dit hotel kennelijk de gewoonste zaak van de wereld is.

Na even inkopen gedaan te hebben in Utrecht, ik heb een hotel zonder ontbijt, neem ik ditmaal stadsbus 5 richting ‘Kanaleneiland‘ die, anders als de sneltram, voor de deur van het hotel stopt.

Dag 2 (zaterdag) Naar Basel

De trein is vandaag prima op tijd. Ik stap in de ICE* 105 die mij vandaag tot aan Karlsruhe zal brengen. Wegens niet nader genoemd onderhoud aan de rails rijdt de ICE niet door naar Basel SBB. In Keulen gaat er echter iets mis. Met een vertraging van 13 minuten rijden we richting Bonn. Een vertraging die alleen maar oploopt tot 28 minuten als ik rond 15.30 uur uitstap in Basel ‘SchweitzerBahnhof’ (SBB). Het hotel is snel gevonden, het ligt op de hoek van de straat langs het station en een grote doorgaande weg. De kamer is helemaal naar wens. In mei is dit hotel opgeleverd met een geheel nieuw interieur. Dat is te zien, de kamer ziet er als nieuw uit. Ik heb de hotelier een compliment gemaakt. Ook leuk om te melden is dat hier hele mooie trams rijden. Nog leuker is dat ze voor de toerist met een Basel Mobility Card geheel gratis tot zijn/haar beschikking staat. Ieder hotel in Basel geeft voor de duur van het verblijf in Basel een dergelijke kaart op naam. Dat wordt dus smullen deze vakantie. Al heb ik ook nog andere plannen.

Boodschappen

Daar mijn verblijf exclusief ontbijt (ad 15 CHF) is, doe ik vast mijn eerste inkopen voor het diner van vanavond en de lunch morgenochtend. Het prijspeil van de Coop op het station is ongeveer vergelijkbaar met de duurdere artikelen bij de Albert Heijn in Nederland. Aangezien de Zwitserse Frank op het moment van dit schrijven 1,60 euro waard is, vind ik dat vanwege het hardnekkig gerucht dat Zwitserland zo duur is, het best meevallen. – Voor twee stok-broden belegd met vleeswaar; twee koude koffie Macchiato; en een bak Caesar-salade, althans wat er voor door gaat; betaal ik bijna 20 CHF – Maar, als ik de groenten bij een lokale groenteboer bekijk zijn deze wel veel duurder dan in Nederland. Het zou echter kunnen dat Zwitserland voor zijn groente grotendeels afhankelijk is van import. En dat maakt duur.

Vooraf had ik bij Bever in Leiden een serie elektra-adapters meegenomen. Zwitserland heeft namelijk een afwijkend stopcontact. Aangezien dit verslag tot stand komt door elke dag te schrijven op mijn laptop, heb ik een stroomvoorziening nodig. Nederland ligt hier een ruim 600 kilometer vandaan. Een verlengsnoer gaat dus niet. Vanmiddag heb ik meteen mijn adapter uitgeprobeerd. Hoera hij past! En nogmaals hoera, hij geeft ook nog stroom.

Dag 3 (zondag) De Basler Zoo

Vanmorgen om 7 uur bleek het nog best koud te zijn buiten en aangezien ik in de veronderstelling was dat het heel heet zou worden ben ik weggegaan uit Nederland zonder jas of vest. Om half 8 was de temperatuur alweer aardig gestegen zodat ik alsnog de straat op ben gegaan. Eerst naar het station voor de eerste reeks ansichtkaarten. Echter geen mogelijkheid om postzegels te kopen. De helft van de ansichtkaarten zijn nu dus beschreven en beplakt met de in Nederland al aangemaakte etiketten. Het is vandaag zondag en de Zwitserse post werkt niet. De kaarten zullen dus morgen pas voorzien worden van een postzegel en daarna in een van de gele bakken met gleuf glijden.

Ik ben niet zo heel handig met kaart en zo, dus heb ik even lopen zoeken naar de Zoo die dicht in de buurt van het station van de Zwitserse spoorwegen ligt. Op het station wordt alles duidelijk aangeduid. Daarbuiten ben ik de bewegwijzering kwijt en moet ik teruggrijpen op de kaart. Even na achten arriveer ik als een van de eersten bij het net geopende Basler Zoo. Kom daar in Nederland maar eens om. Artis en Blijdorp openen pas om 10 uur hun deuren. Wat meteen opvalt is de hoeveelheid groen in de Zoo, die door de Baslers ‘Zulli’ genoemd word. Iets wat niet echt een liefkozing is maar een onderdeel van het Basler stadsdialect. Barfusser Platz een groot plein in de City (oude binnenstad van Basel) wordt om die reden ook verbasterd tot ‘Barfi’.

Schotse hooglander in de Basler Zoo

Verder vind ik de hokken (in vergelijking met Blijdorp in Rotterdam) vrij klein. Ik ontdek echter geen dieren die stereotiep gedrag vertonen. Een teken van het niet naar de zin hebben. Opvallend is ook het aantal dieren dat in de bergen voorkomt in Zwitserland en hier in de Basler Zoo ten toon wordt gesteld. Zelfs de Schotse hooglander (ze hebben een zwarte hooglander) loopt hier rond in de dierentuin. Naast de klimgeit en gewone schapen (gaap). Er is een kleine bigsoort met jongen. Helaas lopen ze in een donker hoekje, te donker voor een goede foto.

Als ik tegen de middag naar de binnenstad loop slaat de warmte toe. Gelukkig is het pad van de Zoo naar de binnenstad naast een beekje redelijk beschut. Door de week is de hele (oude) binnenstad voetgangersgebied. Op deze zondag rijdt er toch nog wel wat verkeer. Het is dus even opletten. Al is het verkeer dat er rijdt niet roekeloos. Racefietsers doen dat wel, maar dat is in Nederland niet anders. Ik maak een korte wandeling langs de Rijn, waar hier zelfs in gezwommen wordt! In Nederland zegt men wel dat als je een onontwikkelde foto in de Rijn zou laten zakken, dat deze ontwikkeld weer naar boven komt. Zo vervuild is de rivier. Daar denken ze hier in Basel, met zijn chemische industrie, dus anders over.

Omdat het inmiddels zo warm is geworden neem ik vanuit de binnenstad lijn 8 terug naar het station van de SBB. Jammer van de nieuwe tram, het zoeft en heeft niets van het beeld dat ik van een tram heb. Een tram hoort te rammelen en knarsen als het de hoek om gaat. Dit zoeft en sist. Misschien morgen meer geluk.

Ik heb en passant een andere supermarkt gevonden in de buurt van het hotel die ook wat minder prijzig is dan de Coop op het station. Deze heeft zelfs vers brood en is klantvriendelijker. Ik krijg de bon zonder er om te hoeven vragen.

Dag 4 (maandag) de reis naar Stein en Bad Säckingen

Na een paar keer met de automaat geoefend te hebben ging ik vandaag voor het echie. Tot

mijn verbazing rolden er na betaling twee tickets uit. Een met het woord ‘Erwachsene’ er op gedrukt en met het aantal zones. Ik ging er maar vanuit dat het goed zat en nam vanmorgen de S1 naar Frick. Om niet te vergeten om in Stein uit te stappen. Het is in Stein aardig bergachtig en de weg naar Bad Säckingen en haar 400 jaar oude ‘Holzbrücke’ is uitstekend aangegeven. Zo arriveer ik rond 10 uur in Bad Säckingen, met haar dorpsplein, waar op de moderne verschijning van reclameborden en geparkeerde auto’s na, de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Ik besluit naar het station van Bad Säckingen te lopen om daar een wandelkaart van het dorp aan de rand van het Zwarte Woud te kopen. Vreemd om weer in Euro’s te moeten betalen. Want aan de andere kant van de Rijnoever ben je ineens weer in Duitsland. Hetgeen op de Holzbrücke wordt aangeduid met een witte lijn en het wapen van Duitsland. Aan de Zwitserse kant geen wapen, je kunt zo doorlopen afgezien van het bord aan de Zwitserse kant waarop staat wat je mag invoeren zonder dat je iets hoeft aan te geven.

Het Zwarte Woud

Met mijn net aangekochte wandelkaart loop ik de berg op en even later het bos in. Het is een stevige klim, maar mijn wandeling naar het bergmeer is de moeite waard. Er zijn meer mensen op de zelfde gedachte gekomen vandaag. Er is zelfs een jogger die ik 3 keer langs heb zien komen op de route rond het meer. De derde en laatste keer leek hij beduidend vermoeider. Op de terugweg heb ik een edelhert gezien en een jong wild zwijn. Achter een hek, dat wel.

De automaat

Eenmaal terug in Säckingen, het geboortedorp van een van mijn klanten, koop ik nog een ansichtkaart van de houten brug die ik beloofd had haar op te sturen, als bewijs dat ik er geweest ben. Om een kaartje bij de automaat in Säckingen te kopen voor de terugreis langs de andere oever bleek iets te veel moeite. Wat ik uit de tekst op de automaat kon opmaken was dat je daar een soort overgangsticket voor nodig hebt. Je gaat per slot weer een landsgrens over. Ik besluit om het zekere voor het onzekere te nemen en nogmaals een poging te doen bij de automaat in Stein. En weer rolt er een tweede ticket uit (zucht). Ik ga het op mijn hotelkamer nog eens op mijn gemak uitzoeken.

Voldaan van de wandeling en de reis per trein kom ik weer aan op het station van de Zwitserse spoorwegen in Basel. Inmiddels is de temperatuur behoorlijk gestegen. Het komt je als een warme deken tegemoet. Na een douche in het hotel ga ik er nog eenmaal uit om mijn kaarten te posten en voor de avondmaaltijd en het ontbijt van morgen te zorgen. Gelukkig is er morgen regen voorspeld. Het is drukkend warm.

Dag 5 (dinsdag) de laatste dag

Vandaag begint de ochtend met een verkoelende bewolking. De bewolking blijft niet lang hangen want tegen de middag is hij alweer verdwenen en is het in de binnenstad al gauw boven de 28°C.

Ik besteed mijn ochtend grotendeels met het zoeken naar een shirt of sweater met iets van Basel erop. De souvenir-winkels in Basel zijn niet dicht bezaaid en dit soort shirts zijn er al helemaal niet. Enigszins teleurgesteld ga ik op zoek naar een tramhalte om mij op mijn tweede plan te storten, het rijden in een oude tram. Helaas zijn er maar een paar lijnen waar de oude groene trams nog rijden. Lijn 3 is er een van. Het eindpunt eindigt bij een bos, waar ook de gemeentegrens van Basel eindigt. In het bos plof ik in de schaduw op een bank neer. Al gauw verzamelen zich nog meer mensen op de 3 banken in het bos. Naast mij een moeder met een kind van anderhalf. Wat is het ZwitsersDuits toch mooi om te horen, het is zacht en zangerig en er is geen touw aan vast te knopen. De groep mensen lijkt elkaar te kennen en als ze allemaal en masse ineens opstaan om een aanstormende groep kleuters te begroeten die uit het bos tevoorschijn komen, klopt mijn veronderstelling als een bus. Er wordt nog een ronde dansje gedaan waarbij de ouders en kinderen elkaar vasthouden in een kring. Daarna worden de auto-motoren gestart en enkele fietsen met fraaie fiets-karretjes of -zitjes rijklaar gemaakt.

Hollandse stroopwafels uit Basel

Het is nu 12 uur en ik besluit de tram terug te nemen om wat te gaan eten. Mijn locale supermarkt blijkt te zijn gesloten tussen 12.30 uur en 13.30 uur. Dus terug naar het station waar de supermarkten wel de hele dag open zijn. Bij de terugweg door het station valt mijn oog op een Hollands stalletje waar men stroopwafels aan de man probeert te brengen. Als ze morgen nog staan neem ik misschien een pakje mee. Hollandse stroopwafels uit Zwitserland.

Dag 6 (woensdag) de dag van vertrek

Als ik om 08.30 uur mijn kamer met alle ingepakte spullen verlaat is het buiten zwaar bewolkt. Gelukkig, niets is vervelender om een terugreis te maken in temperaturen boven de 28 graden. Om 10.12 uur vertrekt mijn trein in de richting Berlin Ostbahnhof. Nee, ik zit niet in de verkeerde trein, ik moet overstappen in Frankfurt Hbf.

Frankfurter Allgemeine

Mijn eersteklascoupé blijft leeg tot aan Mannheim. Ik heb daarna nog ruim een half uur het genoegen om mijn twee medereizigers te observeren. Beide heren zijn Frans van origine, maar spreken accentloos Duits. Zo aan de kleren te zien zijn het waarschijnlijk zakenlui. De ene is heel precies, de ander bijna het tegenovergestelde, maar slaat het gedrag van zijn compagnon glimlachend gade als deze zijn jas netjes ophangt en vervolgens aan het werk gaat, door een document te becommentariëren. De ander leest de Frankfurter Allgemeine, een krant waar ik doorgaans niet doorheen kom. – De print is net zo klein als die van de NRC en soms nog kleiner, verder worden de artikelen nauwelijks gelardeerd met foto’s – . Daarnaast luistert hij naar muziek op zijn ipod, die zo hard staat, dat ik kan horen dat het Franstalig is. En dat via de oordopjes die hij in zijn oren heeft gestopt.

In Frankfurt verlaat ik de trein om op perron 19 de trein naar Brussel (?) te vinden. Er wordt herhaaldelijk in het Duits en eenmaal in het Engels, dat met een Duits accent wordt uitgesproken en daardoor nauwelijks te verstaan is, omgeroepen dat de trein naar Brussel voor de trein naar Amsterdam staat. Op de borden staat alleen de trein naar Brussel aangegeven. De chaos is groot. Ik kon de stem door de echoënde luidsprekers ook haast niet verstaan en stap dus even in een wagon naar binnen om te zien waar de trein heen gaat. Gelukkig staat binnen elke wagon van de ICE ook wat de bestemming van de trein is. Na mijn gereserveerde plaats te hebben gevonden, waar op de deur ook nog eens staat genoemd wat de bestemming is van de persoon op de stoel, ga ik zitten en geniet van de chaos buiten. Mijn compartiment blijft leeg tot aan Utrecht.

Nein, danke…

Omdat het zo stil is in de trein begin ik aan een moeilijk stuk in een Duits tijdschrift over het leven van Albert Speer. Ware het niet dat ik een stuk of tien keer wordt gestoord door geklop op mijn deur door het treinpersoneel met de vraag of ik een krant wil lezen, dan wel of ik het een of ander uit het restaurant wil. Nein, danke. Zeg ik iedere keer met een zo aardig mogelijk gezicht. Het is het ongemak van een eerste klas zetel in een ruhe-compartiment. Vervolgens wordt er bij ieder station dat de ICE aandoet omgeroepen wat de naam van het station is, hoe laat we er zijn, de eventuele vertraging en waar je nog meer naar toe kan op het betreffende station met de perron-nummers. En dat in het Duits en zeer beknopt in het onverstaanbare Engels en Nederlands. Nee als je rustig een moeilijk stuk wilt lezen moet je niet in de eerste klas gaan zitten en al helemaal niet in de ICE. In Utrecht stap ik over op de tot intercity omgedoopte boemel naar Leiden, waarin niets wordt omgeroepen en bij uitzondering je kaartje wordt geknipt.

*ICE Dit is een snelle Duitse trein die ook internationaal rijdt. ICE staat voor Intercity Express.